Poging tot bekering

Op één van mijn wandeltochten, die ik veelvuldig onderneem tijdens de sportactiviteiten van mijn kinderen, geniet ik heerlijk van het mooie plaatsje Aljezur waar we al sinds 2007 wonen. 

Hortas 

Ik loop tussen de 'hortas’ door, de groentetuinen waar vooral de oudere bevolking van Aljezur nog steeds hun eigen groente verbouwen. Hier wordt ook de traditionele zoete aardappel verbouwd.  

Oudere dame 

Ik kijk opzij en zie een oudere dame voorovergebogen lopen met twee tassen die er zwaar uitzien. Ik loop op haar af en vraag of ik haar kan helpen. 

 “Och ja, graag, die tassen zijn toch wel erg zwaar voor mij, er zitten kolen in, weet je?” zegt ze en duwt me prompt de tassen in mijn handen en waggelt naar het dichtsbijzijnde bankje. 

Ze zijgt met een zucht neer en begint te vertellen dat haar zoon haar zou komen helpen maar hij liet maar op zich wachten. Ze is twee jaar geleden gevallen en sindsdien heeft ze behoorlijk pijn in haar rug, vandaar dat ze nu even moet rusten. 

Ik sta geduldig naar haar te luisteren en verwachten dat we zo weer gaan lopen naar één van de huisjes die op zo'n 100 meter liggen van waar zij zit. 

Strompelend vooruit 

En jawel, er komt weer beweging in en ik zie haar vooruit strompelen terwijl ze met iedere stap verder vooroverbuigt. Na zo'n 25 meter zijgt ze weer zuchtend neer op het volgende bankje.  

Ik ga maar even naast haar zitten. 

Nu vertelt ze waar ze ongeveer woont en ik begin al snel te rekenen. Op dit tempo zal het ongeveer een half uur kosten om daar te komen en het gesprek is al een richting op aan het gaan die nog interessant voor me kan worden. 

Levensverhaal 

Ze vertelt me tijdens het schuifelen dat ze uit de Monchique hier naartoe verhuisd is toen ze trouwde en toen geïntroduceerd werd in de kerk van haar man. 

Ze volgde trouw de leefregels van deze gemeenschap totdat ze een keer werd uitgenodigd door een andere kerkgemeenschap en dat ze sindsdien ten dienste van deze gemeenschap en God geleefd heeft. 

Ik word beloond met wat citaties uit de bijbel die gevolgd worden door een gerochel en een weggedraaid hoofd wanneer ze de rochel uitspuugt naast haar.  

Dit gaat trouwens de gehele wandeling door, in de tuintjes van anderen, achter de bankjes, op de straat...ik word er ietwat onwel van. 

De dag des oordeels 

Ze legt me uit dat we allemaal na ons overlijden verantwoording zullen moeten afleggen over onze acties in dit leven en dat dit zal bepalen of we in de hemel of de hel belanden.

“En de hel is een verschrikkelijke plek, men zal daar branden tot in de eeuwigheid!” 

“Maar ik ben er klaar voor, ik heb me sinds ik in deze kerk ben ingetreden altijd ingezet voor het goede en heb de juiste dingen gedaan en de correcte keuzes gemaakt. “ 

De hamvraag 

We zitten ondertussen alweer op een volgend bankje en nu komt de hamvraag: ‘Ben je gelovig’. “Eh, nee.” zeg ik ongemakkelijk. 

‘

Wat weet je van de bijbel? En kom je weleens in de kerk? “  

Ik leg uit dat ik uit een land vandaan kom waar religie iets minder aanwezig is in het dagelijks leven ten opzichte van Portugal en mompel iets van dat ik met Kerst nog wel eens naar de kerk ging. 

Verloren ziel 

Het was duidelijk dat ik in haar ogen een verloren ziel was en haar bekeringspraktijken werden in volle kracht ingezet. 

Ik bleef maar proberen om van onderwerp te veranderen en hopen dat ze wat sneller zou doorlopen maar het wilde niet deren. Ik moest het ondergaan. 

Religie in Portugal 

Religie is nog alom aanwezig in dit land, vooral op het platteland en bij de oudere bevolking.

Het mooie vind ik dat er voor mensen altijd een community is waar ze op terug kunnen vallen indien nodig. En dit is ook vaak nodig aangezien er nog veel armoede is en de sociale zekerheid zeker niet voldoende is om van te kunnen leven. 

De pater rijdt daarom ook iedere zondag met een busje om de mensen op te halen voor de mis wanneer zij zelf geen transport hebben. 

Kom je naar de kerk? 

“Wat doe je aanstaande zondag? Of anders de dinsdag erop. Breng je kinderen mee, hoe oud zijn ze? Oh, dat is nog niet te oud om ze te kunnen beïnvloeden. “ 

Na wat een eeuwigheid lijkt komen we eindelijk bij haar huisje aan en kan ik de tassen neerzetten. Ik probeer gedag te zeggen maar ze dringt nog verder aan: “Kom je deze zondag naar de kerk?”  

Eindelijk aangekomen 

Als een goede Portugese gewoonte zeg ik dat ik nog niet weet hoe mijn zondag eruit zal zien maar dank haar voor de uitnodiging.  

Eindelijk loop ik weg. 

“NÃO QUER!!” roept ze me venijnig achterna.  

Ik geloof dat ze door haar stemverheffing ook nog een goede rochel produceert die ze erachteraan mijn richting op spuugt. 

Ik loop door en doe net alsof ik het niet hoor...