Het alfa-mannetje

In een café 

Zittend in een café ben ik me weer eens aan het verwonderen hoe het Portugese alfa-mannetje nog zo duidelijk een onderdeel is van deze maatschappij. In alle hoeken van het land kom ik dit type tegen.  

Staand en pratend daar waar alle anderen zitten. De vrouwen die hem onbewust de boventoon laten voeren omdat ze toch weten dat ze overstemd zullen worden door hem wanneer ze proberen ertussen te komen. 

Uitpuilende buik 

Meestal met een uitpuilende buik, ongezonde teint en broek op half zeven, zichzelf krabbend op plekken waar de meeste anderen zich niet in publiek zouden wagen. 

En een ongeoorloofd zelfvertrouwen. 

Wat me dan nog het meest verwonderd is hoe de vrouwen over hem praten zodra hij vertrokken is. Hij wordt op z'n zachts gezegd belachelijk gemaakt. 

Macho-cultuur 

Ik kan me nog herinneren toen we besloten om naar Portugal te verhuizen ik me het meest zorgen maakte over de machocultuur die er nog heerste en of ik als feministische jonge vrouw daar mijn weg wel in kon vinden. 

Het is me gelukt, maar ik heb daarvoor toch wel een heel aantal bijzondere dingen voor moeten meemaken. 

Een ‘gebruikte vrouw’ 

Met stip op één is hoe mijn baas een keer aan mij uitlegde hoe hij vond dat vrouwen zichzelf moesten bewaren voor het huwelijk. “Want een gebruikte vrouw is toch maar smerig voor een man”-zei hij daar als extra uitleg bij. 

“Ja, voor mannen is het natuurlijk niet mogelijk, die kunnen niet anders dan aan die drift toe te geven”- ging hij verder.  

Dus toen hij 18 was waren zijn vrienden ‘zo verstandig’ om hem te introduceren bij de prostituee die zij zelf ook gebruikten. “Toch wel goed dat prostituees bestaan”- zei hij met een grijns op zijn gezicht. 

Sprakeloos 

Ik kon niets uitbrengen en staarde hem enkel ongelovig aan. Maar ik had wel een goed beeld van de werkelijke gedachten die de alfa-mannetjes van deze maatschappij hebben. 

Aannemers 

In mijn werk in de makelaardij had ik veel te maken met aannemers en die zijn kanjers in het machogedrag. Bij elk gesprek zodra er een mannelijke collega bij was werd enkel hij nog aangesproken en ik werd enkel bekeken op niveautje 1.50m en naar beneden, het deed me iedere keer afvragen wie nou daadwerkelijk het 'zwakke geslacht’ was. 

De aannemer die ons huis heeft gebouwd sprak uiteraard alleen maar tegen mijn man.  

Toen die aangaf dat hij degene is die het koken op zich nam in ons huishouden verstrakte zijn gezicht. Hij keek mij nu wel even aan, draaide zich weer naar mijn man en zei tegen hem: “Daar heb ik maar één oplossing voor”.  

Hij gebaarde naar zijn riem, deed alsof hij deze uit zijn broek vandaan trok en gebruikte om een aantal slagen uit te delen. 

Toen we het er later over hadden waren we zo verbijsterd dat onze cognitieve dissonantie ons bijna liet geloven dat hij het als een grapje had bedoeld. 

Terug naar het alfa-mannetje in het café. Zodra hij naar de uitgang begint te lopen staat zijn vrouw snel op, gekleed in een enkel topje zonder er iets onder, ik verwacht dat wanneer ze bukt haar boezem eruit valt. Ze trippelt snel achter hem aan als een hond achter zijn baas.  

Zucht, na 17 jaar zijn een heleboel dingen nog steeds hetzelfde.