Het begin van mijn leven in Portugal

Op 1 januari 2007 reden mijn man en ik weg van mijn ouderlijk huis met onze camper. Ik lag achterin het bed mijn roes uit te slapen omdat mijn broer het nodig had gevonden om me te veel Amaretto te schenken op oudejaarsavond, die we met beide families hadden gevierd.

Nuchter

Vijf uur later was ik eindelijk een beetje bijgekomen en kon ik mijn eerste shift in de camper rijden. Meteen door naar Biarritz, daar bij Bidart een paar uur slapen om vervolgens weer verder te rijden naar het zuiden.

Bekende omgeving

In de jaren voordat we naar Aljezur verhuisden, verbleef mijn man daar altijd al in de maanden januari en februari om te surfen, eten en slapen. Het was voor hem een manier om alles van zich af te spoelen wat hij bij het Haagse politiekorps had meegemaakt gedurende de rest van het jaar.

Aankomen in Aljezur

Dus toen we na twee volle dagen rijden eindelijk aankwamen op de klif bij het strand van Arrifana, slaakten we allebei een diepe zucht: ons nieuwe thuis.

We hadden alleen een camper, een paar goede vrienden in de omgeving van Aljezur, en een spaarpotje om het eerste jaar van de levenskosten te betalen terwijl we begonnen met het opbouwen van ons nieuwe leven.

Oma overleed

Twee dagen nadat we waren aangekomen, kreeg ik een telefoontje vanuit Nederland: mijn oma van 99 jaar oud was overleden. Dus binnen een week na ons vertrek was ik alweer terug in Nederland voor de begrafenis, een vreemde gewaarwording.

Bankrekening openen

Zodra ik weer terug was in Portugal, zijn we begonnen met het eerste wat men doet als ze zich willen vestigen: een fiscaal nummer aanvragen bij de belastingdienst en een bankrekening openen. Voor elke actie hadden we een dag vrij gepland, en inderdaad, onze afspraak bij de bank duurde ongeveer 2,5 uur. Het was erg gezellig en we wisten meteen alles over het privéleven van de bankbediende.

Mijn man had al een samenwerking met het surfmerk Prolimit vanuit Nederland om een distributieschap op te zetten in Portugal.

Makelaardij

Een van onze vrienden was actief in de makelaardij in de omgeving van Aljezur en zij gaf aan dat ze wel een collega kon gebruiken. Dit zou mijn eerste ervaring worden met een stukje Algarviaanse cultuur, waarbij men geen nee kan zeggen.

Aan het lijntje gehouden

Ik begon haar te vergezellen naar de huizen die ze in de verkoop had. Aangezien de makelaardij werkt met commissies, was dit een investering van mijn tijd.

En daarna hoorde ik niets meer. En iedere keer dat ik ernaar vroeg, kreeg ik een vaag antwoord en werd ik min of meer in de wacht gezet. “Misschien dat ik volgende week meer weet” was haar standaard antwoord.

Duidelijkheid

Dus toen ik uiteindelijk na zes weken aan het lijntje te zijn gehouden op z’n Hollands om duidelijkheid vroeg, kwam het hoge woord eruit: ze zag voorlopig geen ruimte om mij erbij te hebben omdat de verkoop wat tegenviel.

De cultuur leren kennen

Ik dacht nog dat dit twee maanden weggegooide tijd waren, maar later bleek het juist een waardevolle ervaring te zijn geweest om de Portugese cultuur beter te begrijpen.

Doorpakken

Dit stimuleerde mij om direct door te pakken. Ik had inmiddels een klein autootje aangeschaft. Ook hadden we een huis gehuurd, waardoor ik niet steeds de stranden hoefde af te rijden op zoek naar mijn mobiele woning — erg fijn!

Met mijn CV op zak reed ik naar Lagos en begon aan de noordkant van de boulevard alle makelaarskantoren binnen te stappen.

Toeval

Bij toeval (of karma) werd er in het vijfde kantoor waar ik binnenliep net een sollicitatiegesprek gehouden. De receptioniste vroeg me kortaf (en verbluft) of ik wist dat ze op zoek waren naar een nieuwe collega.

De grote baas

De grote baas (die in de Lagos makelaardij bekend stond als 'The Shark’ omdat hij alle kleine bedrijfjes opkocht) kwam met een ietwat bewonderende blik in zijn ogen naar me toe en vroeg of ik tijd had voor een gesprek. “Absoluut!” zei ik.

Aangenomen

Drie dagen later kreeg ik het telefoontje dat ik was aangenomen, en een week later zat ik op kantoor om ingewerkt te worden.

Nog meer cultureel onderwijs

Als ik ergens veel heb geleerd over de Portugese taal, cultuur en bureaucratie, dan was dat hier bij dit bedrijf.

Concullega's

Mijn collega’s waren continu in strijd met, aan de ene kant, de wens om samen te werken, maar aan de andere kant achterdochtig te zijn omdat we ook een beetje concurrenten waren.

Receptioniste

De receptioniste begon na een maandje te ontdooien, en zodra ik met mijn Portugese cursus in de avonduren begon, besloot zij vanaf dat moment alleen nog maar Portugees met me te spreken.

Não invente palavras!

Hoe moeilijk ik het af en toe ook vond, ik ben haar daar nog altijd erg dankbaar voor, want zij tilde mij naar het volgende niveau.

“Marike, não invente palavras!” riep ze vaak als ik weer een ‘ção’ achter een woord plakte dat helaas geen Portugees woord was.

Huurhuis in de verkoop

In de tussentijd kwam de vriendin voor wie ik eerst zou gaan werken op een dag aanzetten met een mooi "te koop"-bord, terwijl we nog geen vier weken in het huis zaten!

Omdat het altijd al een uitdaging is om een huis te huren in deze streek (nu, maar ook al in 2007), besloten we dat het tijd was om een huisje voor onszelf te kopen, zodat we een solide basis hadden.

Hypotheek

Dus overlegden we met die vriendin, en zij gaf aan dat we een hypotheek konden krijgen die alleen op het huis was gebaseerd. Dat klonk bijna te goed om waar te zijn, en dat bleek het uiteindelijk ook. In die tijd was internet nog niet de uitgebreide informatiebron zoals we die nu kennen, dus vertrouwden we op wat die vriendin ons vertelde.

Bureaucratie

Na een maandenlang proces van het ene document aanleveren bij de bank en weken wachten op het volgende, werd ons uiteindelijk duidelijk dat dit niet zou lukken.

Zwaar moment

Ik moet eerlijk zijn dat dit een van de zwaarste momenten voor mij was in de eerste jaren in Portugal. Ik was zo moe van het steeds aan het lijntje gehouden worden en de voortdurende beloftes die niet werden nagekomen. Hoop en teleurstelling wisselden elkaar steeds af.

Uiteindelijk is het ons gelukt met persoonlijke leningen vanuit Nederland, en hebben we ons 65 m² huisje met uitzicht op het stuwmeer kunnen kopen.

Bekoelde vriendschap

Onze vriendschap met de makelaardij-dame was aardig bekoeld, vooral ook omdat ik intussen een concurrent was geworden en zij ontzettend achterdochtig naar mij toe was. Ik probeerde nog een samenwerking op te zetten, maar nadat ik weer maandenlang aan het lijntje werd gehouden, heb ik dat ook maar opgegeven.

Pioniers in dit gebied

Samen met de enkele andere jonge stellen die zich hier in 2007/2008 hadden gevestigd, begonnen we een hechte vriendschap op te bouwen en elkaar te steunen. Door de lokale bevolking werden we nog steeds gezien als indringers, en ze hielden de gelederen gesloten, zelfs voor Portugezen die uit andere delen van het land hier naartoe verhuisd waren.

'Familie'

Dit werd onze nieuwe familie in het dagelijks leven, waardoor we nooit het gevoel hadden er helemaal alleen voor te staan. Er is altijd iemand die een helpende hand uitsteekt.